Verhuizen naar Jeruzalem. Jeannette en Anna durfden het aan. Zij ruilden hun christelijke bubbel in Nederland in voor het multiculturele Jeruzalem, voor de liefde. Samen besloten ze de blog 'Chamsin' op te zetten, waarin ze schrijven over het leven in Jeruzalem en de lessen die ze hier als nieuwkomers leren. CIP.nl sprak met de vriendinnen over hun verhuizing en dagelijks leven in Israël. In het eerste deel van dit tweeluik spreken we met Anna. Deze week trouwde ze met de Jeruzalemiet Elias.
Hoe kwam je in Jeruzalem terecht?
Toen Anna rechten studeerde in Utrecht kon ze tijdens haar studie voor een minor kiezen. Anna koos voor iets wat ver buiten haar vakgebied lag en besloot voor een minor Hebreeuws te gaan. "Er was een studiereis naar Jeruzalem voor twee weken. Ik ging op zondag naar de 'Christ Church', een kerk in de Oude Stad van Jeruzalem. Hier zat een koffiezaak naast waar ik besloot een middagje te gaan studeren. Ik raakte aan de praat met Elias, de manager van de koffiezaak en het restaurant.”
De twee besloten contact met elkaar te onderhouden en gaan inmiddels bijna trouwen. "We hebben tweeënhalf jaar lang een lange afstandsrelatie gehad. Ik reisde heen en weer tussen Nederland en Jeruzalem. In oktober 2019 ben ik verhuisd naar Jeruzalem om de master internationaal recht te volgen aan de Hebrew University", aldus Anna. Ze heeft inmiddels een verblijfsvergunning en een plekje gevonden in de Oude Stad van Jeruzalem, in de christelijke wijk.
Hoe ziet het kerkelijk leven in Jeruzalem eruit voor jullie? Een van de eerste vragen die ze stelde aan Elias toen ze hem ontmoette was: "Wat ben je eigenlijk?" In Jeruzalem is dit geen gekke vraag. De stad kent veel verschillende religies en etniciteiten. "In Israël weet je eigenlijk nooit helemaal zeker wat iemands achtergrond precies is.’’
Elias vertelde dat hij Aramees is. Veel christenen kennen het Aramees als de taal die Jezus en de eerste christenen spraken. Het Aramees werd eeuwenlang gesproken door een scala aan gemeenschappen en etnische groepen in de Levant, onder wie Joden en vroege christenen. Vandaag de dag identificeren ongeveer 15.000 mensen in Israël zich als afstammeling van de Arameeërs, een oud Midden-Oosters volk met wortels tot ver voor het begin van de jaartelling. “Elias is een van hen en is, net als het merendeel van de Aramese gemeenschap, lid van de Syrisch-Orthodoxe kerk. De oudste kerk van de gemeenschap staat in de Oude Stad van Jeruzalem: de Sint Mark Kerk. De diensten zijn in het Aramees en het Arabisch, twee talen die ik (nog) niet spreek", aldus Anna.
Anna merkt zeker een verschil op tussen de geloofsbeleving van Midden-Oosterse christenen en de geloofsbeleving die ze van huis uit gewend is: ‘’Men is conservatiever en veel gehecht aan rituelen, liturgie en spiritualiteit. Vasten bijvoorbeeld speelt een grote rol in vrijwel alle oosterse kerken en wordt veel meer dan bij ons ervaren als weg naar een spirituele ervaring.’’ Anna en Elias bezoeken daarnaast regelmatig de Christ Church, een protestantse kerk. "Hier zijn de diensten voor ons allebei te volgen, omdat de diensten in het Engels zijn."
Wat is het verschil tussen Israël bezoeken voor een vakantie en in Jeruzalem wonen?
"Toen ik hier kwam tijdens mijn eerste studiereis was ik eigenlijk heel onwetend over hoe het land daadwerkelijk in elkaar zit en functioneert. Het was al wel de derde keer dat ik in Israël kwam, maar ik leer het land nog zo veel beter kennen nu ik er woon", vertelt Anna over haar verhuizing. ‘’Als kind groeide ik op binnen mijn eigen culturele grenzen en systemen. Door de verhuizing zette ik eigenlijk al mijn sociale behoeftes op het spel. Ik moet opnieuw mijn ijkpunten vinden. Ik moet nieuwe contacten opbouwen en laat het vertrouwde achter. Mijn familie mis ik vaak, heimwee kan zomaar de kop op steken.
Als Nederlandse jonge vrouw in Jeruzalem ben ik toch wel een buitenlander en een buitenstaander. Als ik hier in de oude stad rondloop zien mensen meteen dat ik hier niet vandaan kom. Hoe verover ik mijn eigen plekje in een nieuwe gemeenschap? In dit geval ook nog eens een gemeenschap die een minderheidsgroep vormt met een andere moedertaal, het Arabisch en gedeeltelijk het Aramees, dan de officiële taal in Israël, Hebreeuws. Het blijft voor mij zoeken om mijn plek te vinden in de bredere maatschappij. Op dit moment leer ik Hebreeuws, maar er zal ook een moment komen dat ik Arabisch moet gaan leren om mijn schoonfamilie en omgeving beter te begrijpen."
Wat zijn zoal de uitdagingen in het dagelijks leven? In het dagelijks leven wordt Anna regelmatig met de cultuurverschillen geconfronteerd. Een nieuwe omgeving, een nieuwe supermarkt, nieuwe bureaucratie en regelgeving en bovenal: nieuwe sociale ongeschreven regels. ‘’Het kost extra energie om al deze zaken uit te zoeken en te regelen. Of het nu gaat om het betalen van rekeningen of het begrijpen van een menukaart. Eens kwam ik met een thee-to-go bij een bekende binnen om iets af te leveren, wat totaal onbeleefd blijkt te zijn, alsof je een klap in het gezicht van de gastheer/-vrouw geeft die jou graag zelf consumptie aan wil bieden. Kennissen van hetzelfde geslacht niet begroeten met twee zoenen is bijvoorbeeld ook echt een no-go. Dat soort dingen kwamen heel veel voor, maar het gaat nu al stukken beter”, aldus Anna.
Ze beschrijft hoe je beetje bij beetje verandert in een local, maar daarnaast altijd deel uit blijft maken van twee werelden met twee referentiekaders. Volgens Anna is dit juist ook een basis voor verrijking en vernieuwing: “Verhuizen naar het buitenland verbreedt je horizon en biedt je totaal verschillende en buitengewone ervaringen. Omdat we allebei deze stap ondernamen, en dit proces doorgingen en gaan, leek het ons een perfecte basis voor het opstarten van ons gezamenlijke blog. We willen de lezer graag een kijkje geven in het dagelijks leven, dwarsverbanden leggen tussen de actualiteit in Jeruzalem en ons persoonlijke leven."
Dit artikel is geschreven door Nienke Alblas en werd gepubliceerd op CIP.nl